Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Valthienne]

Komnata mieści się w drugim korytarzu od wejścia. Za wielkimi drzwiami, zdobionymi gotyckimi wzorami znajduję się olbrzymia sala, a na jej środku splecione z konarów Drzew Dusz legowisko. Przez znajdujące się wysoko nad ziemią witrażowe okno do komnaty wpada przymglone światło. Sceneria rodem z horrorów, ale jakoś tam wytrzymuję. Nie zbyt łatwo trafić akurat do mojej komnaty, dlatego też rzadko kto mnie odwiedza. Ale jeżeli tylko umiesz wsłuchać się w głosy drzew, to trafisz tam nawet przez sen, więc zapraszam.

[Valthienne]

Popchnęłam wielkie wrota, które otworzyły się wydając charakterystyczne skrzypienie. Ruszyłam przed siebie. Z każdym krokiem coraz bardziej czułam na sobie spojrzenia, chociaż nikogo prócz mnie tutaj nie było... rzecz jasna, jeżeli chodzi o zwierzęta. Ludzkie, zamarłe twarze śledziły mnie, dopóki nie znikałam w ciemnościach korytarzy. W końcu stanęłam przed właściwą bramą. Otworzyłam ją i od razu pobiegłam w kierunku swojego legowiska. Wchodząc na nie, słyszałam jęki tworzących go Drzew Dusz. Zamknięte w nich ludzkie duchy często tak robiły. Uciszyłam je jednym gestem. Położyłam się i zaczęłam rozmyślać nad wszystkim, co stało się nad stawem. Powoli odpływałam w sen.

[Krystal]

Wleciała, wyczuwała waderę.

[Valthienne]

Cała drgnęłam. Mój bardzo wyczulony słuch wyłapał jakieś echo w trzecim korytarzu. Podniosłam się i powoli ruszyłam w kierunku drzwi.

[Krystal]

-Czy ktoś tu jest-Powiedziała nie była przyzwyczajona do takich miejsc.

[Valthienne]

Usłyszałam czyjś głos. Wyjrzałam na zewnątrz.
- Oby tylko Drzewa jej nie usłyszały, bo zacznie się szopka. - Pomyślałam i szybko ruszyłam za echem niesionym po korytarzu.

[Krystal]

Stała.

[Valthienne]

Echo było ledwo co wyczuwalne, ale starałam się biec co sił w nogach.

[Krystal]

Stała i milczała.

[Valthienne]

W oddali dostrzegła białe skrzydła. Im była bliżej, tym postać była bardziej wyraźniejsza. Poznała, że to Krystal.

[Krystal]

Wystraszyła się wyłaniającej się z mroku postaci.

[Valthienne]

- Spokojnie Krystal, to tylko ja!.
Podeszłam niej bliżej, aby mogła mnie rozpoznać. Otaczające nas Drzewa Dusz, przypatrywały się białej waderze z lekkim zdziwieniem, w końcu (prócz mnie) od wieków nikogo nie widziały na oczy, a już z pewnością wilka.

[Krystal]

-O matko!!, legnda mówi prawdę! o cześć.-powiedziała.

[Valthienne]

- Krystal, tylko spokojnie. One mnie dobrze znają, więc w moim towarzystwie nic ci przy nich nie grozi... dobra, dużo to one ci nie mogę zrobić i witaj.
Zaśmiałam się, a jedno z nich spojrzało na mnie swoimi pustymi, ludzkimi oczami jakby z wyrzutem. Odpowiedziałam mu przepraszającym spojrzeniem.
- Już nie gap się tak w nie, tylko chodź.
Pociągnęłam ją lekko za skrzydło.

[Krystal]

-Ała już ide- i poszła za waderą.